Jij bent creatief!
Ik was een jaar of dertien, veertien. Ontzettend onzeker, de pubertijd had vol ingezet. We hadden tekenles. De meeste van mijn klasgenoten vonden tekenen en handenarbeid hartstikke leuk, maar ik voelde me altijd ongemakkelijk. We kregen de opdracht om een rechte lijn te tekenen en van daaruit iets te gaan bedenken wat we konden tekenen. Ik wist toen nog niets over creativiteit, maar wel alles over perfectie. Ik was zo bang om fouten te maken of raar te zijn in de ogen van mijn leeftijdsgenoten.
Toch vond ik het best een leuke opdracht voor deze keer. Ik voelde de inspiratie. Ook al geloofde ik niet zozeer in mijn eigen kunnen, ik voelde wel hoeveel mogelijkheden er waren om iets moois te maken vanuit die ene rechte lijn. Ondanks mijn onzekerheid ging ik aan de slag en begon te tekenen. Het puntje van mijn tong tussen de lippen. Ik keek niet eens meer naar wat de rest deed. Ik ging er helemaal in op. De tekenleraar kwam langs en keek mee over mijn schouder zonder dat ik het door had.
dIk hoorde opeeens een harde stem achter me: "Een rechte lijn had ik toch gezegd? Wat is dat nou weer?" Ik kon wel door de grond zakken van schaamte. Zelfs mijn rechte lijn was niet goed. Ik had zo mijn best gedaan, maar het was duidelijk dat het nooit wat zou worden met mij. De leraar bedoelde het misschien niet gemeen. Hij maakte grapjes en mijn vriendin (die heel goed was in tekenen) had de grootste lol, maar mijn toch al lage zelfvertrouwen als het ging om creativiteit werd verbrijzeld. Waarom vertel ik je dit verhaal? Niet om medelijden op te wekken. Niet om zielig te doen. Inmiddels heb ik geleerd dat creativiteit in allerlei vormen geuit kan worden. Dat het persoonlijk is. En dat regels over hoe het moet of cijfers op school helemaal niets zeggen over mijn creativiteit.